Su ve Çevre Teknolojileri Dergisi 128. Sayı (Mart 2019)

PORTRE & RÖPORTAJ Ankara PTT Başmüdürü ile paylaş- mış, sohbet sırasında o müdürün, oğlunun okumasını çok istemesi, babamı da oldukça etkilemiş. Bu soh- betler sonrası babamın da fikri değiş- miş... Birkaç gün sonra babamdan aldığım telgrafta, lise belgelerimi ve tahsilimle ilgili bütün evraklarımı alıp Ankara’ya gelmemi istiyordu. Evrak- larımı alıp hemen Ankara’ya yanına vardığımda, öncelikle PTT Müdü- rü’nün elini öpmemi ve sonrasında okulu bitirir bitirmez geri döneceğim konusunda söz vermemi istemişti, ben de o sözü vermiştim...” ALMANYA’DA EĞITIM ALMAK İSTANBUL’DAN UCUZDU “O yıllarda Ankara Ziraat Fakül- tesi, Fen Lisesi’nden pekiyi dereceyle mezun olan öğrencileri imtihana sokmadan, burslu olarak kabul edi- yordu. Babam okumama izin ver- mediği takdirde bu fakülteye gitmeyi düşündüğümü anneme söylemiştim. Fakat eğitimime devam etme iznini aldıktan sonra babamın işlerini de yürütmeme imkan veren ve Çorum’da da icra edebileceğim meslek dalları üzerinde düşünmeye başlamıştım. İki meslek dalı bu şartları sağlıyordu. Birisi, İnşaat Mühendisliğiydi... Bir sınıf arkadaşımın abisi inşaat mühen- disiydi ve Almanya’da okumuş bir mühendisle ortak büroları vardı. Şeh- rimizde bir konuda zorlanıldığında o kişi devreye girer ya da ona danışılırdı. Onların bürolarına çok sık giderdim. Türkiye’de inşaat da gelişiyordu ve yapmış oldukları projeler ilgimi çeki- yordu. Bu nedenle aklıma gelen ilk mesleklerden birisi İnşaat Mühendis- liği olmuştu. İkinci olarak, serbest bir yapısı olmasından dolayı eczacılık ilgimi çekiyordu. Bu nedenle bu iki meslek için Türkiye’yle nispeten yakın ilişkileri olan Almanya’ya müracaat etmiştim. Bunlardan Münih Üniver- sitesi Eczacılık Fakültesi’nden harpte binalarının bombalanması nedeniyle eğitimin başlamadığı bildirildi. Bra- unschweig Yüksek Mühendislik Tek- nik Okulu İnşaat Fakültesi’nden ise kabul belgem gelmişti. O dönemde, İstanbul’u çok düşünmemin bir diğer nedeni de 1956 yılında Almanya’da eğitim görmek, İstanbul’dan çok daha ucuza mal oluyordu. İstanbul’da tahsil görmek için ayda 400 TL, Almanya içinse 260 TL yetiyordu...” O YIL 1280 KIŞI ALMANYA’YA EĞITIME GITMIŞTI “O dönem yurtdışına üç şekilde öğrenci gönderiminde bulunulu- yordu... Birincisi, devlet adına dev- letin ödemesini gerçekleştirdiği sis- tem; ikincisi, devlet adına ama kişinin kendisinin parasını ödediği sistem; üçüncü ise Avrupa’da ya da başka bir ülkede bir yakınınızın sizi davet etmesiyle gidilebilen sistemdi. 1956 yılında 1280 kişi Almanya’ya eğitime gitmişti. Türkiye’nin kalkınması adına çok sayıda öğrenci Almanya’ya gön- derilmişti. Ben ikinci sistem grubuna dahil olarak Almanya’ya giden öğren- ciler arasındaydım...” HIÇ DIL BILMEDEN ALMANYA... “Sirkeci’den, üç arkadaş ve bir sınıf arkadaşımızın ablasıyla hiç dil bilmeden trene binerek Almanya’ya doğru yola çıkmıştık. Yanımızda olan kız arkadaşımızın annesi ve babası öğretmendi. İlkokulda başöğretmen olan aile dostlarının oğlu Münih’te okuyordu. Bizi o karşılamış ve Goethe Enstitüsü’ne götürmüştü. Orada lisan okulu işlemlerimizi sonuçlandırmıştık. İlk önce iki ay Bad Aibling’de lisan eği- timi almıştık. Sonrasında Salzburg’a yakın Bad Reichenhall şehrinde iki ay daha dil eğitimi görmüştüm. Buradan Frankfurt’a gitmiştim ve orada ihtisas yapan bir doktor olan eniştemin arka- daşı bana yardımcı olmuştu...” GÜNDÜZ STAJ, AKŞAM LISAN OKULU... “Almanya’da o dönem, inşaat mühendisliği eğitimine başlamadan önce 6 ay staj yapma mecburiyeti bulunuyordu. Bu staj işçilik düze- yindeydi ve bilfiil çalışılması gere- kiyordu. Ben İstanbul Boğazı’ndaki birinci köprüyü yapan Hochtief fir- masında staj yapıyordum. Akşamları da lisan okuluna devam ediyordum. Akabinde yaklaşık beş ay geçtikten sonra Hannover’e giderek orada aynı firmada stajıma devam ederek tahsi- lime başlamıştım. Eğer almış olduğum lisan eğitimiyle hukuk ya da siyasal bilgiler bölümlerinde okuyor olsay- dım oldukça zorlanabilirdim, fakat mühendislik eğitiminde dil, diğer eği- Hannover Teknik Üniversitesi 52 suvecevre.com SU VE ÇEVRE TEKNOLOJİLERİ • 03 / 2019